شهید بزرگوار احمد ممیوند در سال 1341 در شهرک گلدسته چشم به جهان گشود . در شش سالگی راهی مدرسه شد و دوره ابتدایی و راهنمایی را با موفقیت سپری نمود . سپس وارد دبیرستان شد و در این دوره به فعالیتهای سیاسی و مکتبی در کنار برادر بزرگترش شهید محمد ممیوند پرداخت . وی در تظاهرات بر علیه رژیم شاهنشاهی و پخش نوار و اعلامیه های حضرت امام(ره) حضور فعالی داشت. پس از پیروزی انقلاب و اخذ مدرک دیپلم راهی حوزه علمیه قم شد . این شهید والامقام پس از شهادت برادر بزرگش در جنگ تحمیلی اسلحه خونین او را بدست گرفت و از قم از طریق بسیج به جبهه های نبرد حق علیه باطل عازم شد .او سرانجام در تاریخ 31/3/1366 در منطقه عملیاتی ماووت به درجه رفیع شهادت نائل آمد .لازم به یادآوری است ایشان در موقع شهادت  دارای یک دختر یک سال و ده روزه  بودند و دختر دیگر ایشان هم 40 روز بعد از شهادت وی به دنیا آمدند.

 

فرازهایی وصيتنامه شهید احمد مميوند : شكر خدا را كه ما را به اين نعمت هدايت كرد و با لطف خويش توفيق رزم و مبارزه را بهره ما ساخت . اميد آنكه در طاعت او باشد و جز وظيفه شائبه‌اى در آن نباشد كه جنگ و دفاع تكليف است نه هوى و هوس . ما براى خدا به جبهه آمده‌ايم و براى خدا مى‌رزميم و تا نابودى دشمن ديوسيرت دست از مبارزه بر نخواهيم داشت و اگر در اين راه ما را رنجى و غمى و مرگى فرا رسد ، اميد است كه شيرين افتد و اين جز با لطف حق ميسر نشود . گفته‌اند كه خود خواستن و خدا خواستن با هم جمع نشوند و بايد يكى را برگزيد . ما نيز بواسطه تعليمات مكتب اسلام و تشيع برگزيديم آنچه را كه برگزيديم و آنچه داريم و توفيق راهمان است همه از بركات ولى‌فقيه مى‌باشد . اوست كه ما را حيات تازه‌اى بخشيد و ما را از ضلالت و ظلمات به نور و روشنايى رهنمون كرد. شكر خدا روزگار را كه هدايتش را به دست ولى فقيهى چون امام امت خمينى نصيب ما كرد . آن شهيد عزيز فرمود : سعى كنيد ولايتى عمل كنيد و آن را بر هر كارى مقدم داريد . من نيز جز آن وصيتى ندارم . بگذريم . با آه و ناله به درگاه خداوند ، از درگاه ربوبى مى‌خواهم كه امام امت را براى امت مسلمان و مستضعف طول عمر با عزت عطا كند تا مولايش و مولايمان، خود ريشه كار را بدست گيرد . به اميد آنكه دانشجويان و دانش‌آموزان از اين توفيق استفاده كنند و با خودسازى و فراگيرى علم ، ديو پليد فرهنگ استعمارى و جهل را از كشور امام زمان بزدايند . سخنى دارم و آن اين است كه علم را خوب تحصيل كنند و عمل خود را خوب تهذيب كنند و آنچه اهميت دارد عمل است كه بهشت را ، به مانند «كنتم تعملون » مى‌دهند نه «بما كنتم تعلمون» . مادرم ، خواهرانم و برادرم ! اميدوارم همچنان كه ثابت كرده‌ايد استقامت كنيد و از انجام وظيفه كوتاهى نكنيد و رفتار و كردار خود را مواظبت كنيد كه از طريق حق خارج نشويد كه ما در گرو عمل خويش هستيم. .. يكشنبه 28/دى /65