سرباز فداکار اسلام حسینعلی رحیمی در سال 1341 در خانواده ای متدین و انقلابی در شهر قزوین به دنیا آمد. تحصیلاتش را در زادگاهش تا مقطع متوسطه ادامه داد. دوران تحصیل او همزمان بود با اوجگیری نهضت اسلامی و لذا با شرکت در تظاهرات و تجمعات مردمی بر ضد رژیم ستمشاهی انزجار خود را از اقدامات خائنانه شاه و مزدورانش نسبت به مردم مسلمان میهنش ابراز می کرد. پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی، در تاریخ 20/1/60 برای دفاع از میهن اسلامی به خدمت مقدس سربازی اعزام شد و بلافاصله آموزشهای لازم را در نیروی زمینی ارتش آغاز کرد و به مدت 12 هفته در رسته پیاده نظام آموزش دید. پس از پیوستن به لشگر 21 حمزه به منطقه عملیاتی جنوب کشور اعزام گردید و در کنار دیگر همرزمانش شجاعانه در مقابل تجاوزات دشمن زبون ایستادگی کرد. او سرانجام در تاریخ 11/10/60 مورد هدف تیر دشمن بعثی قرار گرفت و به درجه رفیع شهادت نائل گردید. فرازهایی از وصیتنامه شهید حسین علی رحیمی : پدر و مادر عزیزم! تنها خواهش من از شما و خانواده ام این است که وقتی که من شهید شدم هیچ کدام از شماها نباید گریه کنید. نباید شماها به خاطر من که آرزوی شهادت را داشتم گریه بکنید باید شماها افتخار بکنید که من شهید شدم. باید شماها خوشحال باشید نه اینکه ناراحت. اگر شماها شادی بکنید روح من هم در آن دنیا شاد خواهد بود ولی اگر گریه کنید و ناراحت بشوید، روح من هم در آن دنیا ناراحت خواهد بود پس به خاطر شادی روح من هم که باشد شماها باید خوشحال باشید و شادی بکنید. من به همه شماها می گویم که اگر مرا دوست دارید گریه نکنید و مرا ناراحت نکنید... پدر و مادر عزیزم! شماها نباید ناراحت بشوید بلکه باید افتخار بکنید که شهید داده اید چون که شهادت نصیب هر کسی نمی شود و از قول من به تمام دوستان و آشنایان بگویید که اگر از من بدی دیده اند مرا حلال کنند و از گناهان من بگذرند من دیگر عرضی ندارم. خداحافظ همگی. شهیدان زنده اند الله اکبر بخون غلطیده اند الله اکبر من که چیزی ندارم و اگر چیزی داشتم وصیت می کنم به پدر و مادرم آنها همه چیز من هستند. خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار. پایان وصیتنامه سرباز وظیفه حسینعلی رحیمی در تاریخ 27/3/60